Σπίτι από πηλό (μέρος στ') - Δάπεδα

 Το καλοκαίρι οι εργασίες συνεχίστηκαν, με τα δάπεδα, τα κουφώματα και κάποιες άλλες βοηθητικές εργασίες.

Στα δάπεδα εξετάσαμε διάφορες εναλλακτικές λύσεις: λινόλεουμ, πλακάκια, πλάκες Καρύστου, ξύλινα laminate. Ωστόσο επιλέξαμε μία παραλλαγή της πατητής τσιμεντοκονίας, γιατί είναι μία λύση όμορφη αισθητικά, απλή και φτηνή. Το σημαντικότερο ίσως είναι ότι αυτός ήταν ο παραδοσιακός τρόπος δαπέδου στην περιοχή, από τη δεκαετία του '50, όταν και ξεπεράστηκε το στάδιο του απλού πατημένου χώματος, μέχρι τη δεκαετία του '80 χοντρικά, όταν και επικράτησε το πλακάκι το μάρμαρο και τα άλλα σύγχρονα είδη δαπέδου. Τώρα για το αν είναι οικολογικό, η απάντηση δεν είναι απλή και θα έπρεπε κανείς να κάνει συγκριτικό τεστ κύκλου ζωής των υλικων. Η διαίσθηση μου λέει ότι μάλλον δεν θα είναι σε σχέση με το ξύλινο δάπεδο και το λινόλεουμ, και ότι ίσως είναι σε σχέση με τα άλλα, ωστόσο η επιλογή έγινε κυρίως με κριτηρια αισθητικά και λόγω μίας διάθεσης πειραματισμού, η οποία κυριαρχεί σε όλο το έργο άλλωστε.

  Στην αρχή λοιπόν ρίξαμε 5 πόντους περλομπετόν σαν γέμισμα και θερμομονωτική στρώση.

 Μετά από κάποιες μέρες, προσθέσαμε 3 πόντους τσιμεντοκονίας και ενώ ήταν ακόμα υγρή ρίχναμε από πάνω ένα μείγμα τσιμέντου με κόκκινο χρώμα σε σκόνη (αριάνι) το οποίο ερχόμενο σε επαφή με το νερό, αποκτά έντονο κόκκινο χρώμα και στρώνεται μετά με το μυστρί. Μία χειρονακτική παραλλαγή δηλαδή του βιομηχανικού δάπεδου δηλαδη. Η εφαρμογή έγινε σε κάθε δωμάτιο ξεχωριστά, για να είναι ομοιόμορφο το αποτέλεσμα. Το οποίο ήταν πολύ ικανοποιητικό, ιδιαίτερα στο τελευταίο δωμάτιο, όταν και ο τεχνίτης είχε αποκτήσει ευχέρεια.

Το αριάνι πέφτει ενώ η τσιμεντοκονία είναι ακόμα υγρή.

Στην αρχή το χρώμα είναι σκούρο, αφού έρθει σε επαφή με το νερό όμως και στρωθεί με το μυστρί γίνεται κόκκινο.